جمعی از فعالان سیاسی، اجتماعی و حقوق بشری در سالگرد اعتراضات آبان ۱۳۹۸ بیانیه ای منتشر کرده و در بخشی از آن نوشتند: «ما امضا کنندگان این بیانیه مصرّانه می خواهیم تا خشونتهای ساختاری متوقف، بازداشت شدگان اعتراض های سال های اخیر به ویژه دی ماه ۱۳۹۶ و آبان ۱۳۹۸ آزاد و پرونده های آنها مختومه و با پذیرش حق دادخواهی برای خانواده های داغدیده، اندکی زخم آنان التیام شود تا راه برای شروع گفت و گوی ملی به منظور اصلاحات ساختاری هموار و از افتادن جامعه ایران در گرداب خشونت جلوگیری شود”.
متن کامل بیانیه در ادامه می آید:
در غروب جمعه ۲۴ آبان ۱۳۹۸ مردمِ خسته از گرانی، بیکاری، فساد و غارتگریِ منابع عمومی، وقتی شنیدند نظام حکمرانی، بی اعتنا به همه سختی ها که بر مردم تحمیل شده، با افزایش قیمت بنزین، بقا و ادامه زندگیِ سراسر مرارت آنها را دشوارتر از پیش کرده، با اِشغال خیابانها اعتراض خود را به ظلم، بی کفایتی، ناکارآمدی و فساد فریاد زدند تا شاید که گوشی شنوا شود و دلی بلرزد؛ انحرافها متوقف شود و به نامردمی و جنگ علیه فقرا و تهیدستان خاتمه داده شود. اما پاسخ به این همه در آن هفته سیاه آبان مشت آهنین بود. دامنه این سرکوبِ کم سابقه و آتش خشونت سازمان داده شده حاصلی جز ریختن خون گرسنگان بر زمین و بازداشت توده های محروم نداشت. با وجود آنکه دامنه خشونت تا آنجا پیش رفت که صدای اعتراض به شدّتِ سرکوب حتی از اندرونی ساختار قدرت بلند شد اما در همان حال و بلافاصله دادگاهها با صدور احکام سنگین علیه بازداشت شدگان نشان دادند که کمترین قباحتی برای ایستادن در برابر خواست و اراده گرسنگان قایل نیستند.
اکنون و در یکسالگی آن جنایت های فجیع، قدرت مداران، سرمست از پیروزی بر پابرهنگان، باز هم به تهدیدها ادامه میدهند و با وجود هشدارهای فعّالان سیاسی، اجتماعی، دینی و حقوق بشری،حاضر نیستند قدمی به عقب بردارند تا راه تغییر و تحول جامعه ایران از مسیری خالی از خشونت و تخریب گشوده شود. این خطای مکرر همه قدرتمداران مستبد تاریخ است که تصور میکنند با زورِ نامشروع و داغ و درفش می توان جامعه سراسر بحران را به آرامش و سکون رساند. تا کی میتوان تهیدستان، پا برهنگان، جان به لب رسیدگان، حاشیه نشین ها، جوانان عاصی از بیکاری و زنان شورش کننده بر تبعیض را با ایجاد رعب و ترس و وحشت خاموش ساخت؟ در تاریخ ایران و جهان کدام نظامی را سراغ دارید که با سرکوب به بقا و حیات خود تداوم داده باشد؟ و آیا چند صباحی با سرکوب حکمروایی کردن، چه بر سر ایران و توسعه و آبادی و استقلال و تمامیت ارضی خواهد آورد؟ چه کسی تردید دارد که انسجام و یکپارچگی ملی، سرمایه اجتماعی و احساس تعلق به هویت دینی و ملی در زیر پای استبداد و خودکامگی از دست میرود و چشم انداز آینده را تیره و تار میکند؟ در حالی که تعداد انسانهای مظلومی که خون شان در آبان بر زمین جاری شد حتی بیش از جمع چهار شورش و اعتراض علیه استبداد پیش از انقلاب (قیام گوهر شاد۱۳۱۴، قیام سی تیر۱۳۳۱، قیام خرداد۱۳۴۲ و تظاهرات ۱۷ شهریور۱۳۵۷ )بود، چگونه تعداد قتل و کشتار در اعتراضات چند روزه آبان را توجیه میکنید؟
ما امضا کنندگان این بیانیه با هشدار نسبت به تداوم سیاستها و شیوه های استیلاجویانه حکمرانی کنونی و با تاکید بر ضرورت شروع تحولات بنیادین، مصرّانه میخواهیم تا خشونتهای ساختاری متوقف، بازداشت شدگان اعتراض های سالهای اخیر به ویژه دی ماه ۱۳۹۶ و آبان ۱۳۹۸ آزاد و پرونده های آنها مختومه و با پذیرش حق دادخواهی برای خانواده های داغدیده، اندکی زخم آنان التیام شود تا راه برای شروع گفت و گوی ملی به منظور اصلاحات ساختاری هموار و از افتادن جامعه ایران در گرداب خشونت جلوگیری شود.
هاشم آغاجری- بهمن احمدی امویی- حسن اسدی زیدآبادی- پروین اسفندیاری- کمال اطهاری- قربان بهزادیان نژاد- محمود بهشتی لنگرودی- علیرضا بهشتی شیرازی- علیرضا بهشتی- مصطفی تاجزاده- علیرضا جباری- بهزاد حق پناه- امیر خرم- ابراهیم خوش سیرت- معصومه دهقان- صادق ربانی- علیرضا رجایی- بهمن رضاخانی- حسین رفیعی- رضا رئیس طوسی- پروانه سلحشوری-سید محمد سیف زاده- احسان شریعتی- گوهر شمیرانی- فیروزه صابر- محمود صدیقی پور- طاهره طالقانی- سیامک طاهری- محسن عمرانی- محمد علی عمویی- احمد فخر عالمی – عزیز قاسم زاده- ابوالفضل قدیانی- نظام الدین قهاری- محمد رضا کارخانه چین– رحمان کارگشا– فاطمه گوارایی- سیاوش لاهوتی- اسکندر لطفی- فخرالسادات محتشمی پور- محمد محمدی اردهالی- مهدی محمودیان- رضا مسلمی- سعید مدنی- احمد معصومی- عبدالله مومنی- صدیقه وسمقی- هادی هادیزاده یزدی/ ۲۴ آبان ۱۳۹۹″
