ریسمان – جمعه ۲۳ اردیبهشت ماه ١۴٠١، مریم اکبری منفرد، زندانی سیاسی تبعیدی در زندان سمنان با نگارش نامه ای با اعتراضات مردمی اعلام همبستگی کرد.
متن کامل این نامه به شرح زیر این:
«سالهاست که ما برای آب و نان جان می دهیم
از کولبر گرفته تا سوخت بر و الان کل ایران… آنهم در کشور ثروتمندی همچون ایران! که زمین و آسمان‌اش به تاراج رفته و می‌رود.
این صدای همه ماست که از ایذه و شادگان و اهواز بلند شده و به زودی کل ایران را فرا خواهد گرفت.
من و این زنان ستمدیده هم بندم در زندان سمنان قوت غالب نان و پنیرمان هم با این قیمت‌ها کوچک و کوچک‌تر شده اما تلخ‌کام‌ایم برای مردممان ….ولی از شنیدن فریاد اعتراضات هم وطنانمان در ایذه و شهرهای جنوب دلمان شاد و پشتمان گرم شد… مردمی که اگرچه تکه نانی در سفره هایشان نمانده اما غیرت و شرف در سینه هایشان حک شده است و از میان خونابه های زخم سالیان عزیزانشان دوباره برخاسته اند.
من هم از درون زندان سمنان دست در دست این زنان ستمدیده و همه شمایان که نانی و آبی برایمان نمانده، خودم را در کنارتان می‌بینم و با صدای بلند فریاد میزنم:
ما، گرسنگان بی‌لبخند از میان رنج‌ها، لبخند به لبهایمان برمی‌گردد.
فردا از آن ماست
مریم اکبری منفرد/اردیبهشتماه ۱۴۰۱/ زندان سمنان»
