پایگاه اطلاع رسانی ریسمان – جمعه ۱۳ فروردین ۱۴۰۰؛ پرونده دو قربانی مین به نام‌های “منصور مرادی” ساکن شهر سقز و “امید حیرانی” ساکن محله “ترخان آباد” شهر بانه علیرغم پیگیری‌ها تاکنون نتیجه‌ای را در پی نداشته است.
منصور مرادی روز پانزدهم اردیبهشت‌ماه ١٣٩٧ هنگام جمع‌آوری گیاهان خوراکی بهاری در کوهستان‌های اطراف روستای “اسحاق آباد” در بخش سرشیو سقز بر اثر انفجار مین دو پایش را از دست داده است.
این قربانی مین با همسر و دو دخترش در وضعیت نامناسب معیشتی در یکی از محلات حاشیه‌نشین سقز زندگی می‌کند و تا به حال پیگیری پرونده‌اش هیچ نتیجه‌ای نداشته است.
پیگیری پرونده امید حیرانی، دیگر قربانی مین پس از ٣٢ سال هنوز نتیجه‌ای را در پی نداشته و وی خواهان رسیدگی به پرونده‌اش می‌باشد.
امید حیرانی زمستان سال ١٣۶٧ هنگامی که دانش‌آموز کلاس اول ابتدایی بوده، در روستای “دوسینه” در بخش ننور بانه واقع در ٢٠ کیلومتری این شهر به همراه دوستانش یک چاشنی مین را پیدا می‌کنند و آن را همراه خود حمل می‌کنند، ناگهان مین منفجر می‌شود و امید چشم راستش را از دست می‌دهد و یکی از دوستانش هم دو دستش قطع می‌شود.
به گفته ی عثمان مزین، وکیل پایه یک دادگستری: “بنیاد شهید و امور ایثارگران مدارک پرونده را گردآوری و پرونده را در اختیار کمیسیون قرار می‌دهد، اما مشکلی که الان قربانیان مین مناطق کُردنشین دارند این است که بسیاری از پرونده‌ها بعضاً ده سال، بیست سال یا بیشتر از بیست سال در کمیسیون‌ها باشد و وضعیت فرد قربانی یا بازمانده بلاتکلیف باقی بماند و دلایل مختلفی برای این مسئله وجود دارد از جمله اینکه خودِ بنیاد شهید که طرف دعواست در این کمیسیون حضور دارد و بالطبع بنیاد شهید و امور ایثارگران موافق نیست افراد به عنوان شهید یا جانباز شناخته شوند و بار مالی برای آن ایجاد کنند.
